Pedagog rodzicom

Rodzice uczniów mogą oczekiwać:

-  pomocy w rozwiązaniu sytuacji problemowej, dotyczącej ich dziecka:

• trudności w nauce bądź niepowodzenia szkolne dziecka - możliwość rozpoznania przyczyn kłopotów w nauce, poprzez kontakt z poradnią psychologiczno-pedagogiczną, diagnozującą przyczyny niepowodzeń szkolnych, deficyty rozwojowe dzieci;
• problemy z zachowaniem dziecka (zmiany zachowania dziecka, problemy dziecka z rówieśnikami);

Konsultacje dla rodziców :

w czwartki od godz. 13.30. do godz. 14.15.

lub w dowolny dzień tygodnia po wcześniejszym uzgodnieniu.

Przeczytaj !

O tym, jak trudno wychować własne dzieci, wiedzą wszyscy rodzice. Pamiętając, że w relacjach z dziećmi obowiązuje niepodważalna zasada walizki "co włożysz, to wyjmiesz" należy zdawać sobie sprawę , ze los dzieci spoczywa na barkach dorosłych. Każdy z nas miał kiedyś "naście" lat, więc wydawałoby się, że o wieku dorastania wie wszystko, co trzeba. Często mówimy naszym dzieciom, "nie zapominaj, że ja też byłem w Twoim wieku".
To, że okres adolescencji mamy już za sobą , a emocje towarzyszące wspomnieniom tamtych lat są coraz słabsze, stanowi zasadniczą przeszkodę utrudniającą porozumiewanie się z własnymi dziećmi, które mają wiele racji mówiąc, "Wy po prostu mnie nie rozumiecie".
Jeżeli kiedykolwiek braliśmy do ręki po raz drugi przeczytaną książkę, nie możemy się nadziwić, że przegapiliśmy w niej tyle istotnych wątków. Poznajemy ją więc niejako na nowo. Czy zajmowanie się nastolatkiem nie dostarcza podobnych przeżyć? Niby wszystko "przerabialiśmy" na własnej skórze, a mimo to wszystko na nowo nas zaskakuje.
Nasze dzieci w okresie dojrzewania są niezwykle osobliwe. Charakterystyczna jest dla nich labilność uczuciowa (diametralna zmiana nastrojów), rozumowanie emocjonalne, przeczulenie na krytykę (bardzo łatwo je urazić), przesadna dbałość o swój wygląd, widzenie tunelowe (jedno niepowodzenie powoduje, że od razu myślą , ze są do niczego), myślenie skrajnościami (używają określeń " wszyscy", "nigdy", " nikt", "zawsze”), życie w poczucie że zawsze mają rację i , że dorośli zawsze się ich czepiają . Nastolatki cierpią często na syndrom" supermana" (uważają, że nic im się nigdy nie stanie), żądają bezwzględnej wolności, oraz bezgranicznego zaufania, w rówieśnikach upatrują autorytetów.

To, co najbardziej nas w nich złości jest efektem niedojrzałej części mózgu zarządzającej poczuciem odpowiedzialności, motywacją i pojmowaniem moralności, (często, więc kłamią i są krnąbrne, ciężko zagonić je do lekcji i wytłumaczyć im, że nie mogą jechać pod namiot, bo się po prostu o nich martwimy). To prawda, że nastolatki przechodzą przez fazę buntu i niezależności, jednak należy szybko reagować, gdy przestają się uczyć, wagarują, nie mówią o swoich problemach, na długie godziny znikają z domu. Wtedy należy natychmiast reagować, by zachowania te nie doprowadziły do demoralizacji.

Rodzice!     Pamiętajcie, że o problemach swoich dzieci należy głośno i otwarcie mówić..
Jesteście partnerami w pracy wychowawczej, dlatego szkole bardzo zależy na owocnej współpracy.
Problemy współczesnych nastolatków stają się coraz bardziej skomplikowane, dlatego żadna ze szkół nie jest od niej wolna. W większości szkół są dzieci ze znacznym opóźnieniem szkolnym, z wyrokami sądowymi, z orzeczonym nadzorem kuratorskim, znajdujące się pod specjalistyczną opieką Poradni Psychologiczno - Pedagogicznej, przebywające w ośrodkach szkolno - wychowawczych, resocjalizacyjnych, rodzinach zastępczych, domach dziecka. Dostrzegając przejawy niedostosowania społecznego młodzieży, ich lekceważący stosunek do obowiązku szkolnego, zachowania agresywne, eksperymentowanie z używkami, kradzieże, rozboje, zbyt wczesne podejmowanie kontaktów seksualnych, w szkole profilaktyka staje na równi z wychowaniem.
Stosunek młodego człowieka do nauki w dużym stopniu zależy od atmosfery opiekuńczo - wychowawczej, na którą składają się postawy rodzicielskie, style wychowania, więź emocjonalna dziecka z rodzicami, pożycie rodziców, a także wzór identyfikacyjny matki i ojca. 
W szkole duży nacisk kładzie się na profilaktykę pierwszorzędową, tzw. wczesna, ochraniająca, którą należy pojmować jako działania nastawione na chronienie dziecka /człowieka w rozwoju przed zagrożeniami. Jej głównym celem na gruncie szkolnym jest wyposażenie ucznia w arsenał wiedzy, która dawałaby mu mocną ochronę przed podejmowaniem zachowań ryzykownych. Przewodnim celem szeroko rozumianej profilaktyki problemowej jest promocja zdrowego stylu życia i wywarcie na dziecku takiego wpływu, aby podejmowało działania przeciwstawiające się wymienionym wyżej przejawom patologii.